‘Ik ben bang om te gaan slapen, mama.’
Fluistert ze me toe. ‘Ik begrijp het, liefje. Je bent veilig. Ik ben bij je’. Antwoord ik haar.
En toen vielen de puzzelstukjes in elkaar. De cirkel is rond.
Voor ik m’n verhaal hier neerpen wil ik even melden dat het ingrijpende zaken inhoudt die je kunnen raken of triggeren. Laat je goed omringen en neem de ruimte maar in om hierover te praten 💛.
De ochtend start zoals die exact een maand geleden begon. Ik ben nu 34w5d zwanger. We hebben het volgehouden, liefje. De nieuwe bloeding was een kwestie van tijd. Had ik toen maar geweten wat er ons te wachten stond.
Eenmaal in het ziekenhuis proberen ze me gerust te stellen. Afwachten. Ondertussen al een maand geïsoleerd en gedissocieerd van mezelf maar toch op zoek naar verbinding. Er hangt een eigenaardig sfeertje in het ziekenhuis op vrijdag, ik herken het van de vorige keer. ‘De moederkoek is aan het verkalken maar laten we nog het weekend afwachten.’ Ik smeek de gyneacoloog om je te halen. Zodat ze je kunnen verzorgen buiten mijzelf want ik kan het niet meer dragen, ik voel dat m’n lichaam je niet meer kan dragen.
Ik krijg geen gehoor. Het is weekend. Ja, ik begrijp het, je shift zit er op. Voor de zoveelste keer wordt de monitor verheven boven mijn eigen moedergevoel. Er klopt iets niet. ‘Maak je niet ongerust, wanneer er iets niet juist is zullen we het wel zien op de monitor’, klinkt er alweer.
De tijd tikt voorbij wanneer ik menstruatiekrampen voel. Hmm, dit voelt niet goed. Ik voel de druk toenemen en ik vraag aan T. om de monitor los te maken, ER KLOPT IETS NIET.
Op dat moment voelt het alsof de sluizen open gaan. Ik loop in paniek naar het toilet, de plek waar ik net lag is ondergedompeld in het bloed. In de vlaag van paniek herinner ik mij dat het belletje op toilet urgenter is. Met m’n laatste krachten duw ik. Het duurt een eeuwigheid. T. loopt de gang op, op zoek naar hulp. Ik zit te beven op toilet als de vroedvrouw binnen gelopen komt en roept ‘Wil je maken dat je van het toilet bent, wij kunnen zo niet zien hoeveel bloed je verloren bent!’. Ik sleep me, in datzelfde bebloede bed waarop een heel OK team in de kamer komt staan. ‘We gaan ze halen’.
Het bed tikt door het hevige schudden van m’n lichaam. De adrenaline pompt, ik zet me schrap voor wat er komen zal. Alles gaat in een waas en ik word op bed gezet waarop ik besef dat dit het moment van de epidurale is. Ik benoem aan de anesthesist dat ik scoliose heb en hierdoor moeilijk te prikken zal zijn. ‘Het zal wel lukken, ik laat mijn stagiaire wel proberen’ weerklinkt het. Ja, juist. Jullie hebben ervoor gestudeerd. Ik zal het wel fout hebben.
Ik leg m’n hoofd in de boezem van de vroedvrouw en ga ademen. In en uit. Ik kan dit. Maar kan jij het wel? Meerdere keren voel ik de pogingen waarna er een pijnlijke shock door m’n hele lijf gaat. ‘Het lukt niet, hè?’ vraag ik. ‘Jawel hoor, we willen alleen zeker zijn dat het goed zit’.
Ze leggen me op tafel en ik voel me net alsof ik gekruisigd zal worden. M’n handen vastgebonden, bloedend daar beneden. Volhouden, liefje. Snel zijn we samen. Ze ontsmetten m’n buik en ik weet nog dat ik denk ‘Dat voelt koud!’ maar alles gaat zo snel. Ze zullen wel weten wat ze doen, ze hebben er tenslotte voor gestudeerd.
Ik kijk naar het plafond en denk nog één keer bij mezelf; ‘Ik kan dit’. Waarop de gyneacoloog z’n mes zet voel ik mezelf loskomen van m’n lichaam. Ik schreeuw het uit van de pijn. ‘STOP, ALSJEBLIEFT! IK VOEL ALLES.’
Dit, liever lezer, is het stuk waarbij ik nog steeds m'n ademhaling en hartslag voel versnellen. De duizeligheid neemt toe. Ik keek toen niet alleen mijn eigen doodsangsten in de ogen maar ook die voor m'n dochtertje.
De gyneacoloog kijkt naar de anesthesist waarop die bevestigt dat de epidurale zit en moet werken (dit weet ik van T., ik heb dit niet bewust ervaren). Waarop hij z’n procedure verder zet. Hij snijdt een tweede keer. Ik schreeuw en kijk in de ogen van de vroedvrouw en denk ‘Ik wil hier niet doodgaan. Ik kan hier niet doodgaan.’
Op dat moment (het moment van de foto) geven ze mij medicatie om in te slapen. Ik zal alleen ontwaken, zonder partner en zonder baby (zal haar pas een dag later kunnen zien).
Niet alleen was er die dag sprake van obstetrisch geweld, het was tevens ook de moment waarop ik de medische wereld van een ander oogpunt ging bekijken. Tot op de dag van vandaag heb ik fysiek klachten die te herleiden zijn naar die periode. Sommige prominent aanwezig, andere slapend. Er is nog steeds geen correct medisch verslag van wat er toen gebeurd is.
Ik heb alle stadia van rouw doorzwommen, maar heb ondertussen de strijdbijl begraven. Wat ik vooral wens is dat iedereen zich gezien mag voelen. Je mag er zijn, met al je zorgen en vragen. Graag nodig ik (als hier mensen vanuit de zorg meelezen) je als zorgverlener uit om bewust te zijn van de ziel die zich aan je overlevert met al z’n hebben en houden.
En ik weet het, iedereen doet z’n best. Maar die dag was dat niet genoeg.
Het mooiste geschenk dat ik mezelf kan geven is m’n stem laten horen. Niet via advocaten en rechtbanken, maar op m’n eigen tempo. Het idee om m’n verhaal te delen dwaalde al jaren rond in m’n hoofd en het voelde nu alsof de timing goed zit. Afgelopen jaar heb ik een eigen bedrijf opgestart waarbij dit verhaal, naast Edith, één van de grootste inspiratiebronnen mag zijn.
Ik heb het monster in de ogen gekeken en in verbinding samen gehuild om wat was en soms nog steeds is.
Alles is welkom. 💛
*Insert volgend lied: 'Keep me honest - Michael Marcagi'